W chorobie Peyroniego (ChP) powstają zmiany dotyczące osłonki białawej prącia, która decyduje o kształcie tego narządu. Prawidłowe włókna elastyczne osłonki białawej są zastępowane przez włókniste blizny, które tracą właściwości wydłużania się we wzwodzie, co powoduje powstawanie skrzywienia prącia. Poza skrzywieniem proces chorobowy może się przejawiać jako widoczne we wzwodzie nierówności, zagłębienia czy jako skrócenie prącia. Przyczyną powstawania choroby są powtarzające się mikropęknięcia osłonki białawej powstające podczas stosunków seksualnych, po których dochodzi do procesów zapalnych prowadzących do tworzenia blizn, stopniowo coraz większych, twardniejących wskutek procesu wapnienia i tworzących tzw. płytki. Na podstawie usytuowania blizn można stwierdzić jakich pozycji seksualnych prowadzących do nadmiernego nacisku na prącie powinno się unikać. Ma to szczególne znaczenie we wczesnym stadium choroby, gdyż przez zmianę niebezpiecznych dla prącia nawyków seksualnych i przez leczenie można zatrzymać lub przynajmniej opóźnić rozwój choroby. Początkowo pacjenci odczuwają ból, szczególnie przy wzwodzie, później - gdy pojawi się skrzywienie - stosunki płciowe stają się utrudnione a nawet niemożliwe do odbycia, co wpływa ujemnie na stan psychiczny chorych i powoduje niepokój u ich partnerek. Najczęściej choroba dotyczy mężczyzn w wieku pomiędzy 45 i 60 rokiem życia, ale około 10% pacjentów ma mniej niż 40 lat. Wczesne zgłaszanie się do lekarza jest bardzo ważne, gdyż tylko na tym etapie leczenie zachowawcze daje pewne efekty. Gdy powstaną rozległe blizny i twarde płytki leki w formie bolesnych iniekcji w okolicę zmian (mogą zmniejszyć zmiany zapalne ale nie usuną blizn i zwapniałych płytek) czy leczenie falą uderzeniową (ESWL) zmniejszające tylko dolegliwości bólowe nie prowadzą do wyleczenia. Przy skrzywieniach prącia powyżej 25-30 stopni występują utrudnienia w odbywaniu stosunków płciowych a w/w leczeniem zachowawczym nie można uzyskać wyprostowania. Wtedy powstają wskazania do leczenia operacyjnego, które powinno być wykonywane przez chirurgów posiadających duże doświadczenie w leczeniu ChP. Ze względu na nadrzędność zachowania wzwodu nawet kosztem pozostawienia niewielkiego skrócenia prącia bezpiecznym rozwiązaniem są operacje małoinwazyjne, które polegają na chirurgicznym odgięciu prącia. Operacje z wycięciem płytki i z otwieraniem przestrzeni wzwodowej prącia (ciała jamiste) oraz z wszywaniem przeszczepu w powstały ubytek w osłonce białawej są obarczone ryzykiem pogorszenia wzwodu.